Dat de coronacrisis ook voor millennials een harde klap is, mag duidelijk zijn. Geen feestjes en festivals, de week niet meer afsluiten met een vrijmibo die uit de hand loopt en niet meer buiten de deur eten. Het einde van al deze sociale activiteiten lijkt het einde van de wereld. Of toch niet? Lees mee over de millennial in corona-tijd!

Millennials en thuiswerken: weg sociale gebeurtenis

Van socializen op kantoor tijdens de gezamenlijke lunch naar videobellen met collega’s aan de keukentafel. Het thuiswerken hakt er – op sociaal gebied – behoorlijk in voor de millennials. Naast het feit dat werken voor millennials een manier is om hun doelen in het leven te behalen, is het vooral een sociale gebeurtenis. Op kantoor maken millennials vaak vrienden, waardoor werk niet meer alleen werk is.

Wanneer ik naar mezelf kijk, is dat niet anders: een hoop van mijn collega’s beschouw ik echt als vrienden. De lunch is niet het wegwerken van twee broodjes kaas, maar een moment op de dag om met collega’s de nieuwste series, het gekste nieuws of de leukste eettentjes in de stad te bespreken. Om van die immens populaire en onmisbare vrijmibo maar te zwijgen.

Millennials versus boomers

Wanneer ik besluit om me na het thuiswerken toch naar de supermarkt te verplaatsen voor de wekelijkse boodschappen, stuit ik op iets opvallends. Het zijn niet de millennials, maar juist de ‘boomers’ die zich niet aan de regels lijken te houden. De ene zestigplusser komt met zijn winkelwagentje (of erger nog, zonder winkelwagentje) nog dichterbij dan de ander. En dat terwijl ik me juist erg bewust ben van het afstand houden. Volgens onderzoek wanen de babybomers zich als ontastbaar, zijn ze minder bang om dood te gaan en hebben ze afkeer van gezag doordat ze zijn opgegroeid in de jaren zestig. Een pittige uitspraak, maar zeker in lijn met de praktijk.

Minder FOMO, meer niksen

Zodra ik me naar huis heb gehaast, begeef ik me weer in mijn eigen, veilige omgeving. Maar hoe zit het met die omgeving? Waar we eerst bezeten waren door de sociale druk is het nu ineens een stuk rustiger. Geen wedstrijd meer op social media wie er het hipste, leukste of drukste weekend heeft. Thank god. Het leven heeft ons millennials laten wennen aan enorm veel prikkels. Iets wat fijn is, maar me soms ook de neus uitkomt. Nu we veel van die sociale en digitale prikkels niet meer hebben, neemt de kans op FOMO (Fear Of Missing Out) drastisch af.

Ik merk het zelf vooral omdat ik minder de druk voel om bij andere mensen te checken wat ze doen. Of om zelf te laten zien wat ik doe. Uiteraard deel ik nog steeds een fotootje van mijn steeds bruiner wordende benen (want geef toe, de crisis zorgt er wel voor dat we massaal werken aan ons kleurtje met dit mooie weer). Toch is het minder geforceerd en voelt het alsof er minder druk achter zit. En dat doet me goed. Terwijl anderen zich gevangen voelen in hun eigen huis, voel ik me prima.

Wij millennials voelen vaak veel werkdruk, keuzestress en hebben hoge verwachtingen van het leven. Een weekend niets doen? Dat is niet iets wat je vol trots en zelfverzekerdheid aan collega’s vertelt terwijl je wacht op je cappuccino uit de automaat. Volgens onderzoek is zo nu en dan prikkelloos niksen juist goed. Het zorgt ervoor dat je je beter kunt concentreren en creatiever wordt. Een uitkomst waar ik u tegen zeg.

Voordelen van de coronacrisis voor millennials

Natuurlijk mis ik de feestjes, de festivals (ik wordt meteen afgestraft voor het feit dat ik eindelijk zo slim was om early bird tickets te kopen) en de borrels. Maar de crisis zorgt er bij mij ook voor dat ik na weet-ik-veel-hoeveel-jaar eindelijk twee keer in de week hardloop. Dat ik weer boeken lees en mijn familie meer zie (Ik woon sinds de semi-lockdown weer bij mijn vader en zusje. Vond ik wel zo gezellig én het geeft me mogelijkheden om te zonnen in de tuin die ik zelf niet heb in Groningen). Ik heb een nieuw creatief projectje gevonden (daarover later meer) en houd me bewuster bezig met wat ik eet. Daarnaast geniet ik meer van het weer en de natuur, wandel ik me suf en kook ik iedere week voor twee tevreden familieleden. Het klinkt gek, maar dat weegt voor mij wel op tegen alle negatieve dingen die ik kan verzinnen (alle vreselijke slachtoffers en de druk op de zorg e.d. daarbuiten gelaten uiteraard).

En hoe zit het met jou? Herken je je hierin of heb je juist een hele andere mening?